27 sept 2024 / straattheater Colora Festival Leuven (FASE1)

Een  ludiek muzikaal intermezzo in het creatieproces van het muziektheater “Laat me in je wolken wonen”.

14 februari 2025  Valentijnsdag / Theatervoorstelling STUK (FASE 2)

De creatie wordt gebaseerd op reflecties, experimenten, getuigenissen, onderzoek .... tijdens de ateliers. De inhoud is een bloemlezing.

Over opgroeien, dromen, zichzelf zijn,  identiteit, een veilige overgang naar volwassenheid.
Over het belang van vriendschap,  misverstanden, imperfecties …
Over dromen, gaan voor idealen, verlangen en verbeeldingskracht

Een cocreatie onder begeleiding van KNEPH ( Ilse Wijnen - Douwe Rubben en Theodoor De Roey) met choreograaf Evert De Maeyer, muzikanten Dries De maeyer en ravekoor Mien Heyvaerts, textielkunstenares Lieve Bluefingers en i.s.m. SLAC muziek Leuven -  improvisatieklas Nele Ghijs, Quetzales solidariteitskoor met Paul Sojo, ATOBAF cirkusgroep kinderwerking Fabota i.s.m. Cirkus in beweging

Intro: Een vogel is een vogel

Als ik de vleugels van de Vogelprinses had afgesneden

Zou ze van mij zijn geweest,

Ze zou niet zijn weggegaan.

Als ik de vleugels van de Vogelprinses had afgesneden

dan zou ze geen vogel meer zijn geweest.

en ik houd zo van de Vogelprinses.

Een vogel is een vogel

Repetitie scène 1: Verliefd zijn

De verbeelding van Don Quichotte was als een zwerm vogels, opgeschrikt door de wind. 

Hij realiseert zich dat een dolende ridder zonder een geliefde, is zoals een lichaam zonder ziel.

De liefde is als een zwaluw in de lente,

altijd bewegend,

nooit lang op één plek rustend.

Repetitie scène 2: Afscheid - verdriet

Zoals een vogel die de horizon niet meer bereikt, struikelt het hart van Don Quichote onder het gewicht van zijn verdriet. 

Hij vindt alleen maar troost door in de bast van bomen gedichten te graveren, allemaal in harmonie met zijn verdriet. 

De dagen vliegen als zwaluwen in de herfst, ongrijpbaar en snel verdwijnend in de verte.

Repetitie scène 3: Anders zijn - Alleen zijn

Don Quichotte beseft dat ze hem dwaas vinden, of erger nog, een gek. 

Zie, hoe de eenzame kraanvogel de hemel doorklieft, zo dwaalt de ridder door de wereld, zonder metgezel behalve zijn gedachten.

Don Quichote voelt zich zo alleen alsof hij in een steen veranderd werd, verstoken van alle liefde of gevoel.

Repetitie scène 4: Vrolijke vrienden

Don Quichote was een vogel wiens vleugels gebroken waren en hij bleef roerloos in de schaduw, niet meer in staat om de lucht te omarmen zoals hij ooit deed. De  vriendschap met Sancho Panza echter, laat de bewolkte lucht telkens weer het zonlicht vinden. Ze zijn twee vogels die samen vliegen, de ene altijd naast de ander, ongeacht de stormen die hen kunnen treffen.