LUPUS/a werkte rond het einde van het sprookje.En ze leefden nog lang en gelukkig …. een hardnekkig modern einde van een oud sprookje dat Walt Disney niet schuwde. Bij Hans Christian Andersen gaat het nochtans over een onbeantwoorde liefde, fugit amor, zoals bij Orpheus en Eurydice.

Omdat de kleine Zeemeermin in een hybride wezen getransformeerd is, half mens (met een ziel en sterfelijk) en half vis, kan ze na haar terugkeer naar de zeebodem niet zo maar, zoals de andere zeemeerminnen, veranderen in schuim op het einde van haar leven. Ze moet 300 jaar lang kinderen goede raad in hun oor fluisteren.

Wat zijn onze diepste verlangens (niet te verwarren met de graai-wensen)?

En zijn we bereid onze talenten op te offeren?

Kennen we de passionele vervoering nog in deze materialistische en rationele wereld?Waarom zou ik weer alles moeten achterlaten?

Ik ben een mens: wat betekent dat?

Papier en Suliko

Het gebeurde vaak dat terwijl Hans Christian Andersen een sprookje aan het vertellen was, hij ondertussen papier plooide en knipte tot de laatste zin van zijn vertelsel. Dan pas opende hij zijn meesterlijk snijwerk voor de verbaasde luisteraars. De twee installaties, Ik ben ECUUM van LUPUS/a en One Day my Prince will come, worden verbonden door de keuze van het werken met papier en door het Georgisch lied Suliko (ziel). Ik ben ECUUM vertrekt vanuit het laatste deel van het sprookje De kleine Zeemeermin.

Paul Contryn, bezieler van het Figurentheater De Maan in Mechelen, ondersteunde het atelier vanuit zijn artistieke visie.